Progon muslimanskog stanovništva iz Beograda 1806. godine u jeku Prvog srpskog ustanka

Vođa ustanka, Karađorđe, je za dan napada izabrao baš dan kada se obilježavao Bajram. U toku trosatne borbe ubijeno je mnogo građana. Pravoslavni Albanac sa Epira Konda Bimbaša bilježi da ih je “mlavio kao kakva hala”. Izbjegli leskovački “bašknez” Momir Stojanović bilježi da je “sedamdeset Turaka svojom rukom posekao”. Dio preživjelog stanovništva je pokršten, ili je dobio dopuštenje da se naknadno iseli. Po nekim ruskim izvorima bilo je pokršteno oko 400 lica. Karađorđe je govorio da “sve gradove sa Balkana Turci, ako ne milom to silom moraju da napuste”. Nakon pada Beogradske tvrđave, početkom 1807. godine, oko 300 ljudi na čelu sa Sulejman pašom poubijano je na Ekmekluku, nedaleko od Boegrada. Oko 150 Turaka i Bošnjaka koji su se sakrili po pravoslavnim kućama bilo je likvidirano, nakon detaljne istrage. U Beogradu su sve do februara 1807. godine trajale pljačke, izgredi i nasilje nad muslimanima, kada je Karađorđe konačno obustavio nerede.